Yolcunun Türküsü

yol tekinsiz-hava kar
dağlarda ulur kurtlar-
kar altında gül kalmış
kül altında kor kanar
yeğin atım çatladı
bitti mataramda su
hangi adımda mayın
hangi sapakta pusu
karanlıkta savrulan
kirli yüzlerden geçtim
rüzgârı iğrendirir
çürük insan kokusu
belki bir düş ömrümüz
herkes göçer sonunda
ya kavgada olmalı
ya da yarin koynunda

dizeler söylüyorum
yüreklere su veren
birer ölümsüz ateş
yakılmış şairlerden
benim de yarim vardı
kanlı eylüller aldı
ne giyotin ne kement
onuru kurşunlandı
o çelik kararlılık
bedenimde dipdiri
direncimi ürpertmez
ne hain ne zemheri
yar yanağı bilirdim
meğer muhbir imiş ay
gizlenerek yürüyen
bulutlar arasından
yol tekinsiz-hava kar
dağlarda ulur kurtlar
kar altında gül kalmış
kül altında kor yanar...